تولیدکنندگان پتروشیمی در غرب آسیا، جنوب شرق آسیا، و شمال شرق آسیا نیاز دارند تا به سبب رشد خودکفایی چین، دست به تحول خود بزنند.
چین ظرفیت آن را دارد که به تنهایی طی دو تا پنج سال آینده در حوزه پلی‌پروپیلن، مونومر استایرن، اتیلن گلیکول، پارازایلن، و متانول، از جایگاه فعلی خود به‌عنوان بزرگ‌ترین واردکننده این محصولات، به خودکفایی کامل دست پیدا کند.
البته به نظر می‌رسد چین در حوزه پلی‌اتیلن سنگین، و پلی‌اتیلن سبک، در بازه زمانی کوتاه توانایی رسیدن به خودکفایی را نخواهد داشت. اما امکان دارد که این کشور با همکاری ایران، در پی توافق بزرگ اقتصادی و جغراسیاسی که ماه گذشته دو کشور امضا کردند، بتواند در این حوزه‌ها نیز به خودکفایی مجازی برسد.
این قرارداد شامل 400 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در تمام بخش های اقتصاد ایران است که بالغ بر 280 میلیارد از آن در حوزه نفت، گاز، و پتروشیمی صرف می‌شود.
برونداد تلاش چین برای دستیابی به خودکفایی بیشتر هر چه که باشد، به اعتقاد من از یک موضوع می‌توان مطمئن بود: چین واردات محصولات پتروشیمی را با قیمت‌هایی انجام می‌دهد که موجب تقویت آینده توسعه اقتصادی خودش باشد.
دلیل این موضوع این است که چین به سبب داشتن سرمایه فراوان، هزینه پایین ساخت‌وساز نسبت به دیگر مناطق، و دسترسی کافی به فناوری‌ها در حوزه کالاهای پتروشیمی، قدرت تنظیم شتاب خود در مسیر افزایش خودکفایی را دارد. از این جهت این کشور در مذاکرات از موضع قدرت برخوردار است.
